เนื่องจากในช่วงเดือนที่ผ่านมา โลกโซเชียลได้มีการแชร์ภาพถ่ายวัดบางแห่งหนึ่งที่มีการติดป้าย "ไม่อนุญาตให้อาหารสุนัขในบริเวณวัด” ส่งผลให้คนรักน้องหมาที่อยากเอาข้าวมาให้น้องหมา รู้สึกผิดหวังว่ากับ "วัด"  ที่น่าจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของน้องหมาถูกทอดทิ้ง แต่กลับปฏิเสธที่จะดูแลและไม่ยอมให้ผู้อื่นเอาอาหารมาให้น้องหมาในวัด ทำให้หลายคนเกิดความคับข้องใจเป็นอย่างมาก 

    ยิ่งบางวัดมีนโยบายห้ามทิ้งน้องหมาภายในวัด จึงเกิดคำถามขึ้นมาว่า ถ้าวัดไม่รับเลี้ยง แล้วใครล่ะจะดูแลให้ที่พักอาศัย ให้อาหารน้องหมากิน ทำไมวัดถึงไม่มีเมตตาต่อเหล่าน้องหมาถูกทิ้ง 

     ถ้าเพื่อน ๆ เกิดความคิด ความรู้สึกเช่นนั้นอยู่บ้างล่ะก็ อาจถึงเวลาแล้วที่เราจะมาลองเปิดใจมองมุมที่แตกต่างไปอีกหลากหลายมุม มาดูกันดูว่าความจริงแล้วทำไมวัดต้องขึ้นป้ายแบบนั้น แล้วต้องแบกรับภาระอะไรบ้าง

 

 

     เป็นเรื่องที่อธิบายต้นตอสาเหตุที่ได้ยากมากว่าการทิ้งน้องหมาในวัดเริ่มต้นมาจากที่ใด เพียงแต่ในสมัยก่อนสังคมไทยเลี้ยงน้องหมาแบบระบบเปิด บ้านไหนเลี้ยงดูไม่ดี น้องหมาก็ไปหากินเองเอาตามเรือกสวน บ้านชาวบ้าน และในวัด  คนในวัดก็มีคนเมตตานำเศษอาหารที่เหลือมาให้น้องหมากิน จนน้องหมารู้แล้วว่าอยู่ที่วัดมีกินไม่อดตาย วัดจึงกลายเป็นสถานที่พักพิงน้องหมาไปโดยปริยาย เราจึงจะได้ยินคำว่า“หมาวัด” กันมาตั้งแต่ในอดีต

     แล้วพอน้องหมามาอาศัยอยู่วัดมากขึ้น คนก็มักจะเข้าใจไปว่า วัดนี่แหละที่พักพิงที่ปลอดภัยสำหรับน้องหมา ใครเจอน้องหมาถูกทิ้งก็มาปล่อยวัดอย่างน้อยก็ยังได้บุญ บางคนเอาน้องหมาตัวเองมาทิ้ง ก็หวังว่าหมายังมีข้าวกิน ไม่บาปสักเท่าไหร่ น้องหมาอาจไม่ถูกทำร้ายหรือทำโทษ เพราะว่ากันด้วยศีลและเมตตาธรรม อย่างไรเสียพระก็ไม่ทำร้ายหรือรังแกสัตว์แน่นอน ... สุดท้ายวัดจึงกลายเป็นสถานที่สุดฮิตที่มีคนนำหมามาปล่อยทิ้งมากที่สุด 

 

 

 

 

     ใช่ว่าหมาวัดทุกตัวจะสตรองอยู่ได้นะคะ เพราะน้องหมาวัดบางตัวก็ไม่ได้เป็นออริจินอลหมาวัดมาตั้งแต่เกิด ไม่สามารถทนกับการเปลี่ยนแปลงได้อย่างฉับพลัน อยู่อย่างอ้างว้าง กินข้าวไม่อิ่มท้อง ต้องแย่งกันกิน สู้ไม่ไหวก็ต้องทนหิวโซ

     ไม่มีคนคอยมอบความรัก ไม่มีเพื่อนเล่น มีแต่ความหวาดระแวง ไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างทะนุถนอม ไม่ได้กินอาหารดี ๆ ยุงกัดจนเป็นโรค ถูกน้องหมาด้วยกันรุมทำร้าย และถูกลงโทษเมื่อเผลอทำผิดโดยไม่รู้ตัว เพราะคนในวัดไม่มีเวลาฝึกน้องหมา และน้องหมาที่ถูกทิ้งก็ไม่มีรับการสอนวินัย สร้างวุ่นวายให้แก่วัดจนถูกไล่ ถูกทำโทษ ... แล้วด้วยเหตุเหล่านี้เองที่วัดไม่สามารถเป็นบ้านที่แท้จริงให้แก่พวกเขาได้  

     นี่ยังไม่นับความเดือดร้อนที่วัดต้องคอยโอบอุ้ม ดูแลน้องหมาหลายสิบชีวิต ๆ อีกนะคะ ซึ่งปกติลำพังวัดเองยังต้องอาศัยอาหารจากการบิณฑบาต ถ้าไม่ใช่ช่วงเทศกาลแม้แต่คนในวัดเองก็อาจไม่พอกิน น้อยครั้งจะมีอาหารเพียงพอถึงน้องหมาที่ถูกทอดทิ้งทั้งหลาย นอกจากเรื่องอาหารการกินแล้ว น้องหมายังไม่มีคนดูแลเรื่องความสะอาด หาที่นอนที่ถูกสุขลักษณะให้นอน กัดกันช่วงฤดูติดสัด คนเอาอาหารมาให้น้องหมาก็เทให้กับพื้นไม่เป็นระเบียบ น้องหมาขับถ่ายเลอะเทอะ ทางวัดจึงแบกภาระไม่ไหว ตัดสินใจออกกฏไม่อนุญาตให้คนภายนอกให้ข้าวน้องหมาและห้ามปล่อยน้องหมาในบริเวณวัด ... แต่ก็มีคนออกมาไม่เห็นด้วย ว่าทำไมวัดถึงไม่มีเมตตากับน้องหมาเลย

 

 

 

 

 

 

     มีปัญหาการโต้แย้งปัญหาการโต้แย้ง ความไม่เข้าใจกันของคนภายนอกกับวัด เกิดความขุ่นข้องหมองใจว่าทำไมวัดถึงไม่อนุญาตให้คนเอาข้าวไปให้หมาในวัด ทำไมวัดไม่รับผิดชอบน้องหมา ทำไมวัดถึงขับไล่ หรือผลักไสน้องหมาออกจากพื้นที่ แล้วทีนี้น้องหมาจะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีบ้าน....

     ซึ่งหากมองแยกมุมมองของแต่ละฝ่ายออกมาพิจารณา ก็จะเห็นว่าในมุมมองของวัด มุมของของคนรักน้องหมา หรือแม้แต่ในมุมมองของน้องหมาเอง ต่างมีความต้องการและความเข้าใจแตกต่างกัน เราอาจจะต้องมองอย่างเป็นกลางมากขึ้น เพื่อจะร่วมกันแก้ไขให้ถูกจุดค่ะ 

 

 

 

     มุมมองวัด

     จากที่ได้ไปสัมมาวิชาการ เรื่อง “ปัญหาการทอดทิ้งสัตว์ในที่สาธารณะ”  ของสภานิติบัญญัติแห่งชาติ ก็ได้มีโอกาสรับฟังความคิดเห็นของตัวแทนจากทางวัดว่า ตอนนี้ได้มีคนมาปล่อยน้องหมา ปล่อยแมว และปล่อยสัตว์แปลกทั้งหลายในวัดจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งน้องน้องหมาที่นำมาปล่อยเริ่มเป็นน้องหมาสายพันธุ์มากขึ้น พวกเขาจึงใช้ชีวิตสมบุกสมบันยากกว่าน้องหมาจรจัดแต่กำเนิด ส่วนใหญ่จะเป็นโรคอยู่ได้ไม่นาน ทางวัดเห็นใจแต่ไม่มีเงินพาไปรักษาก็ทำได้แค่ให้ข้าวกินแล้วดูน้องหมาตายจากไป

     ในแต่ละวันวัดมีข้าวไม่เพียงพอสำหรับชีวิตสัตว์ที่อยู่ในวัด ไม่มีคนดูแลอาบน้ำ ทำหมัน รักษาโรค ออกลูกออกหลานมากมาย ลำพังทางวัดต้องอาศัยแรงศรัทธาคนถวายอาหาร ได้อาหารในแต่ละวันก็มากน้อยไม่เท่ากัน จึงไม่สามารถดูแลน้องหมาได้อย่างทั่วถึง น้องหมาต้องอดมื้อกินมื้อ ต่อสู้แย่งอาหารกันกิน พอมีคนใจบุญเอาอาหารมาให้ ก็ให้ไม่เป็นระเบียบ เทอาหารกับพื้น ทางวัดต้องเก็บกวาด เป็นภาระให้แก่กิจของสงฆ์อีก ซึ่งวงเวียนเหล่านี้ เกิดขึ้นไม่มีวันหมด ตราบใดที่คนยังไร้จิตสำนึก ไร้ความรับผิดชอบ ต่อชีวิตของน้องหมาค่ะ 

 

 

 

     มุมมองคนรักน้องหมา

     ในมุมมองคนรักน้องหมา (อย่างเรา ๆ ) ก็ไม่อยากทนเห็นน้องหมาอยู่อย่างไร้บ้าน ไร้ที่ซุกหัวนอน ต้องเสี่ยงชีวิตกินอยู่ข้างถนน ก็หวังว่าวัดจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของน้องหมา  ถ้ามีโอกาสก็จะช่วยบริจาคอาหาร หรือเอาอาหารไปให้น้องหมาได้บ้าง แต่ความรักของเราก็ทำให้เราลืมนึกไปว่า ถ้าวันหนึ่งมีคนทิ้งน้องหมาไว้หน้าบ้านเรา ถึงเราจะรักพวกเขาแค่ไหน ก็ใช่ว่าเราจะรับเลี้ยงดูได้ทุกตัว และมีความพร้อมพอที่จะเลี้ยงดู วัดก็เช่นกัน แต่อาจจะลำบากมากกว่าเสียด้วยซ้ำเพราะไม่มีระบบการจัดการการเงินที่ชัดเจน งบประมาณที่จะมาดูแลน้องหมาก็อาจจะเหลือน้อยนิดแทบจะไม่พอจุนเจือน้องหมาได้อย่างทั่วถึง ด้วยเหตุนี้ การจัดการที่เหมาะสม ก็น่าจะเป็นการหาบ้านให้พวกเขาอยู่ พาไปทำหมัน ฉีควัคซีน  ซื้อาหารให้วัดเป็นคนจัดการน่าจะเป็นการช่วยเหลือที่ยั่งยืนมากกว่าค่ะ 

 

 

 

     มุมมองคนทิ้งน้องหมา

     คนที่ทิ้งน้องหมาบางคนก็ใช่ว่าไม่รักน้องหมา แต่อาจด้วยสาเหตุทั้งทางด้านความพร้อม การเงิน พฤติกรรมน้องหมา สุขภาพน้องหมา พฤติกรรมของน้องหมา ที่ทำให้ต้องเลือกทิ้ง แต่จะทิ้งทั้งทีก็ขอเลือกทิ้งที่วัดเพราะดูเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยสำหรับน้องหมาที่สุดเมื่อเทียบกับการปล่อยทิ้งข้างถนน ... วัดจึงต้องมารับภาระแทนคนที่ไร้ความรับผิดชอบ เพื่อเป็นการแก้ปัญหา เราในฐานะผู้เลี้ยงจำเป็นที่จะต้องมีความรับผิดชอบให้มากขึ้น วางแผนการเลี้ยงให้ดี สังเกตพฤติกรรมการเลี้ยงของเราว่าเป็นสาเหตุให้น้องหมามีพฤติกรรมก้าวร้าว สุขภาพไม่ดีหรือไม่ เราทำความเข้าใจธรรมชาติของเขาน้อยไปหรือเปล่า เราป้องกันปกป้องทรัพย์สินของเราเองได้ดีแล้วหรือยัง ... เพื่อป้องกันปัญหาพฤติกรรมน้องหมาอย่างถูกวิธี ไม่ทอดทิ้งพวกเขาเพียงเพราะน้องหมาไม่เป็นเหมือนอย่างที่เราคาดหวังเลยนะคะ  (อ่านเพิ่มเติม ต้องเช็ก! 10 สัญญาณที่บอกว่าคุณยังไม่พร้อมจะเลี้ยงน้องหมาค่ะ)

 

 

 

     มุมมองน้องหมา 

     ไม่มีน้องหมาตัวไหนบนโลกใบนี้อยากถูกทิ้ง ต้องทนอยู่ในสภาพน้องหมาจรจัดหรอกนะคะ พวกเขาไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องถูกทิ้ง ตัวเองทำผิดอะไร เจ้าของถึงไม่รัก ไม่เป็นที่ต้องการ ยิ่งเป็นน้องหมาสายพันธุ์หรือน้องหมาที่มีบ้านอยู่มาตั้งแต่กำเนิด พวกเขาไม่เคยเรียนรู้เรื่องการเอาตัวรอด ไม่มีภูมิคุ้มกันต่อโลกนี้ดีพอ หลายตัวจึงไม่สามารถทนต่อความหิว โรคภัยไข้เจ็บและการต่อสู้ได้ จึงจากโลกนี้ไปในเวลาอันรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้เอง การทิ้งน้องหมาจึงไม่ใช่การปล่อยให้วัดดูแล รับภาระแทน เพื่อให้น้องมีชีวิตรอด แต่เป็นการปล่อยไปให้พวกเขาสิ้นใจก่อนถึงเวลาอันควร 

 

 

     ทุกวันนี้วัดยังคงเป็นสัญลักษณ์ของการทิ้งน้องหมาอย่างไม่เป็นทางการ แบกรับภาระการเลี้ยงน้องหมาถูกทิ้ง ให้ข้าวให้น้ำกินตามยถากรรม มีเพียงไม่กี่วัดเท่านั้นที่เต็มแบกรับภาระจากความไร้ความรับผิดชอบของคนบางกลุ่ม อย่างไรก็ดี ปัญหานี้จะหมดไปถ้าผู้เลี้ยงน้องหมาทุกคนมีความรับผิดชอบต่อชีวิตที่เราตัดสินใจรับเลี้ยงมาค่ะ  

 

 

บทความโดย : Dogilike.com

http://www.dogilike.com/

 

ภาพประกอบ :

http://topicstock.pantip.com/jatujak/topicstock/2011/12/J11403670/J11403670.html

https://youtu.be/H6MGoCDNJes

https://youtu.be/6rpYW38VZXk

http://pantip.com/topic/32492042

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1384432325

https://www.youtube.com/watch?v=YaFvHDlkDbs

https://oil09.wordpress.com/2011/07/26/%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%94/

http://www.oknation.net/blog/kasemakung/2010/05/05/entry-1

http://www.dailynews.co.th/article/330961

https://youtu.be/wqBHd6zND2k