ของขวัญอย่างหนึ่งที่คนรัก คนเลี้ยงน้องหมาอยากจะได้ก็คือ การที่น้องหมาที่รักมีสุขภาพดีและมีอายุยืนอยู่กับเราไปได้นาน ๆ เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยง แต่เขาคือสมาชิกคนสำคัญของครอบครัว ไม่ว่าน้องหมาจะป่วยหรือจะแก่แค่ไหนก็พร้อมที่จะดูแลเพียงแค่ขอให้เขาอยู่กับเราไปได้นานที่สุด เหมือนกับเรื่องราวของ "ปู่หยอง" น้องหมาชิวาวาสูงวัยแต่ใจยังเก๋า ที่ถึงแม้จะอายุมากแล้วแต่ก็ยังใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขเพราะได้รับความรักและการดูแลที่ดีจากเจ้าของ จนตอนนี้กลายเป็นน้องหมาอาวุโสประจำโลกโซเชียลไปแล้ว ... ไปติดตามเรื่องราวของปู่หยองกันค่ะ


     พี่เหมี่ยว : แนะนำตัวคุณเจ้าของและน้องหมาหน่อยค่ะ
     คุณเหมียว : ปู่หยอง ชื่อเต็มว่า “หมูหยอง” ปัจจุบันอายุ 13 ขวบ ต๊ะเหม๋ว (เจ๊เหมียว) ไปรับมาจากบ้านเพื่อของน้องสาวมาอยู่ด้วยตอนอายุ 1 เดือน มาพร้อมกับพี่สาวชื่อหมูแดง เพราะว่าบ้านเดิมประชากรน้องหมาแออัด และไม่ได้คุมกำเนิด เจ้าของเลยหาบ้านใหม่ให้ค่ะ ... หมูหยองมีแม่เป็นชิวาว่าแต่ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร (สักตัวในบ้านนั่นแหละฮะ) ตอนรับมาอยู่ด้วยใหม่ ๆ ปู่หยองตัวเล็กมาก แต่เลี้ยงง่ายกินจุ ชอบกินผัก โดยเฉพาะ กะหล่ำปลี และ ผักกาดขาว ทั้งหมูหยองและหมูแดงชอบไปโผล่หน้าตรงระเบียงบ้านชั้น 2 แล้วเห่าทักทายคนเดินถนน พออายุได้ 4 ขวบพี่สาวชื่อหมูแดงก็เสียเนื่องจากตับและไตวายเฉียบพลัน เขาอาการแย่ตอนประมาณตี 2  ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้ว่าที่โรงพยาบาลสัตว์เล็กจุฬาฯ เปิด 24 ชั่วโมง เลยพาหมูแดงไปหาหมอตอน 6 โมงเช้าแทน กว่าจะได้เจอหมอก็ 8 โมงกว่า ตอนนั้นพยาบาลเห็นว่าน้องแย่มากเลยส่งเข้าฉุกเฉิน คุณหมอปั๊มหัวใจให้ หมูแดงฟื้นขึ้นมาแต่ก็อยู่กับเราแค่ไม่นานเย็นวันนั้นเขาก็จากไป นับแต่นั้นมาปู่หยองก็กลายเป็นหมาเงียบ ไม่เห่า ไม่หอน ไม่ร้อง อีกเลย ทุกคนที่บ้านสงสารปู่มากเลยทุ่มเทความรักทั้งหมดให้ปู่ โดยเฉพาะป๊ารักปู่หยองมากกกว่าลูกแท้ ๆ อีก 555


     "ตั้งแต่หมูแดงเสียป๊ากับปู่หยองจะตัวติดกัน (ไม่รู้ใครติดใคร) นอนด้วยกันบนเตียง กลางวันเวลาป๊าทำงาน (ที่บ้านเป็นร้านขายอาหารตามสั่ง) ปู่หยองจะคอยรับลูกค้าให้ พอเก็บร้านเสร็จป๊าก็จะอุ้มปู่หยองออกไปที่ลานโล่งฝั่งตรงข้ามบ้านเพื่อปล่อยให้ปู่หยองได้วิ่งออกกำลังกายและขับถ่ายทุกวัน โดยที่ป๊าจะคอยวิ่งตามเก็บอึและห้ามไม่ให้ออกถนนซึ่งปู่หยองฟังรู้เรื่อง เวลาบอกว่าถนนนะห้ามลงไป ปู่หยองจะหยุดรอให้อุ้ม พอข้ามถนนเสร็จป๊าจะปล่อยลงปู่หยองก็จะวิ่งเข้าบ้านเอง  

     ปรกติปู่หยองนอนบนเตียงกับป๊า เจ๊เหมียวนอนพื้นหน้าเตียง กลางดึกปู่หยองจะลงมากินน้ำและฉี่แล้วกระโดดขึ้นเตียงได้เอง พออายุได้ประมาณ 9 ขวบ เราสังเกตุว่าปู่หยองจะกระโดดขึ้นเตียงไม่ค่อยได้พอลงมากินน้ำก็จะมานอนซุกกับเจ๊เหมียวจนเช้าตลอด เดินชนโต๊ะ ชนเตียงบ่อยครั้ง แล้วก็มีอาการฉี่หยดตลอดเวลา ดื่มน้ำเยอะขึ้น ฉี่บ่อยขึ้น แรกๆ เราแก้ปัญหาด้วยการเปิดโคมไฟไว้ให้ปู่หยองตอนกลางคืน เพื่อที่จะได้มีแสงพอให้มองเห็นได้ แต่พอฉี่หยอดเยอะขึ้นเลยตัดสินใจพาไปตรวจหาความผิดปรกติ ปรากฏว่า ปู่เป็นเบาหวาน ต้องฉีดอินซูลีนเช้า – เย็นทุกวัน แล้วก็เป็นต้อกระจกทำให้มองเห็นไม่ชัด แล้วพอฉีดอินซูลีนได้ไม่นานจากที่ไม่ชัดก็กลายเป็นมองไม่เห็นเลย พี่หมอบอกว่าอินซูลีนไปเร่งให้ต้อลามเร็วขึ้น แต่สามารถรักษาได้ด้วยการลอกต้อแล้วเปลี่ยนใส่กระจกตาเทียม ซึ่งก็ต้องคุมน้ำตาลให้ได้ก่อนถึงจะทำได้"


     พี่เหมี่ยว : ปู่หยองอายุเยอะขนาดนี้แล้วยังมีวีรกรรมซ่า ๆ อยู่ไหมคะ
     คุณเหมียว : ปรกติที่บ้านจะชอบเที่ยวปู่หยองจะได้ไปด้วยทุกที่ ไม่เคยถูกทิ้งให้อยู่ตัวเดียวเลย ถ้าออกต่างจังหวัดที่ไหนไม่ให้หมาเข้าเราไม่ไป ถ้าปู่หยองไปด้วยไม่ได้ต้องมีคนเสียสละ 1 คนอยู่บ้านเป็นเพื่อนปู่หยอง 555 (เจ๊เหมียวเอง)


     "มีครั้งนึงพาปู่ไปเที่ยวเขื่อนที่นครนายก นั่งเรือออกไปเที่ยวน้ำตกที่อยู่กลางเขื่อน พอถึงพื้นปล่อยให้ปูวิ่งเอง ตอนนั้นร่างกายแข็งแรงวิ่งนำหน้าลิ่วๆ ไม่รอใคร เหมียวกับป๊าเดินตามปรากฏว่า ปู่หยองกระโดดลงจากก้อนหินแล้วตกบ่อโคลน เท้าทั้ง 4 ข้างจมโคลนมิดถึงหน้าท้อง ไปไหนไม่ได้ แต่ปู่ก็ไม่ร้องยืนรอนิ่งๆ ให้ป๊ามาอุ้มขึ้น  อีกครั้งไปวัดแถบภาคอีสาน ปู่หยองกระโดดอีกแล้ว คราวนี้ตกบ่อสูง 4 เมตร ลงไปนอนหงายท้องเอาเท้าชี้ฟ้านอนนิ่ง ป๊าตกใจกระโดดตาม ครั้งนี้ปู่ร้อง 1 ครั้ง คงเจ็บจริง ๆ จากนั้นทริปล่มค่ะทุกคนเลิกเที่ยวต่อขับรถกลับกรุงเทพฯ ทันทีเพื่อพาปู่หยองมาหาหมอปรากฏว่าแค่ข้อเท้าอักเสบนิดหน่อย

     อีกครั้งตอนไปภูทับเบิก ครั้งนี้ไปตอนตามองไม่เห็นแล้ว ปรากฏว่าปู่หายหากันไม่เจอ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มา เดินหากันทั่วบ้านพัก เจออีกทีปู่นอนซุกนิ่งอยู่ในกระเป๋าเสื้อผ้าป๊า ทำหน้าแบ้ว ๆ ไม่รู้เรื่อง"


     พี่เหมี่ยว : มีวิธีดูแลปู่หยองยังไงให้อายุยืนขนาดนี้
     คุณเหมียว : ปู่หยองต้องวิ่งออกกำลังกาย “ทุกวัน” ตอนกลางคืนหลังจากป๊าเก็บร้านเสร็จ ประมาณสี่ทุ่มอากาศไม่ร้อนมาก ปู่วิ่งได้นาน ปล่อยให้วิ่งอิสระแค่คอยห้ามเวลาเข้าใกล้ถนน หรือระวังเวลามีหมาใหญ่มาใกล้ อาหารปู่หยองทานอาหารคน แม่จะลวกเนื้อไก่ เนื้อหมู เนื้อวัว แบบไม่ปรุงรส พร้อมกับผัก สลับกันให้ทานกันเบื่อ ผลไม้ให้ทานทุกอย่างที่ขอ ของโปรดคือทุเรียนฮะ แล้วก็ชอบทาโร่มาก ๆๆๆๆๆๆ แต่ปู่หยองจะทานเองไม่เป็นต้องป้อนทีละชิ้น (ป๊าตามใจจนเสียหมาฮะ) ถ้ายื่นไก่ให้เป็นน่องปู่หยองจะยืนมองอย่างเดียวกินไม่เป็น เพราะปู่หยองกัดไม่เป็น
     "ปู่หยองเป็นหมาทองแดง คือไข่ไม่ลงถุงแต่หลบในช่องท้องตั้งแต่เกิด พออายุประมาณ 8 ขวบไข่ก็ไปดันกระเพาะปัสสาวะจนพังผืดบริเวณก้นขาด กระเพาะปัสสาวะออกมาตุงอยู่ตรงก้น ต้องคอยสังเกตุอาการตลอดจนวันนึงปู่หยองถ่ายไม่ได้พี่หมอเลยตัดสินใจผ่าให้แต่พี่หมอบอกว่าให้ทำใจเพราะวางยาแล้วอาจไม่ฟื้น ปู่ตัวเล็กแล้วก็อายุเยอะแล้ว แต่ปู่ใจสู้มากหลับไปแป๊บเดียวก็ฟื้นขึ้นมา นอนเจ็บแป๊บเดียวก็ตื่นมาวิ่งได้ เป็นหมาตัวเล็กที่ใจสู้มาก ที่บ้านจะคอยสังเกตุอาการปู่หยองตลอด ผิดปกตินิดเดียวก็ไม่รอต้องไปหาพี่หมอเช็กให้แน่ใจทันที ถ้ารู้เร็วก็รักษาทันแน่นอน (เป็นบทเรียนหลังจากที่หมูแดงเสียค่ะ)"


     พี่เหมี่ยว : กิจวัตรประจำวันในแต่ละวันของปู่หยอง
     คุณเหมียว : ตอนหนุ่ม ๆ ปู่ตื่นแต่เช้า ลงมาช่วยแม่กับป๊าเปิดร้าน แล้วก็เดินตรวจตราถนนหน้าบ้านหมาใหญ่แถวนั้นเกรงใจปู่หยองมากไม่มีใครกล้ากัดปู่เดินหลบทุกตัวเพราะอ่อนอาวุโสกว่า 555  จากนั้นก็ช่วยต้อนรับลูกค้าทั้งวัน เวลามีลูกค้าเข้าร้านปู่หยองจะเข้าไปสะกิดแม่หรือป๊าในครัวให้ออกมารับออเดอร์ สองทุ่มทานมื้อเย็น สี่ทุ่มปิดร้านเสร็จปู่หยองก็จะไปวิ่งออกกำลังกาย แล้วก็กลับมานอน  อ่อ ... ลืม ไปมินิมาร์ทซื้อทาโร่ด้วยฮะ บางวันวิ่งไปเองพี่สาวที่มินิมาร์ทก็หยิบทาโร่ให้ฮะ เดี๋ยวคนที่บ้านตามไปจ่ายตังเอง


     "ทุกวันนี้ปู่จะตื่นตอนแปดโมงครึ่ง (บังคับปลุก) เพื่อมาทานอาหารเฉพาะสำหรับหมาเบาหวาน แล้วฉีดอินซูลีนตอน 9 โมง จากนั้นปล่อยไปเดินเล่นหน้าบ้าน แรก ๆ ก็มีเดินชนบ้าง แต่หลัง ๆ ชินกับบ้านใหม่แล้วเดินได้สบายมากไม่ชนอะไรเลย วิ่งได้ทั่ว กลางวันก็ทะเลาะกับเลโอ ปอมน้อยขนฟูสมาชิกใหม่ของบ้าน ตั้งแต่เลโอมาอยู่ด้วยก็สอนปู่หยองเห่า ทุกวันนี้ปู่เห่าเสียงดังได้แล้ว ขู่และกัดเลโอเป็นแล้วฮะ 555 ไม่ก็นอนเฝ้าแม่ ปู่หยองนอนไหนก็ได้แต่ต้องมีคนอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็ทานมื้อเย็นตอนสองทุ่มครึ่ง เพื่อฉีดยาตอนสามทุ่ม แล้วก็นอนต่อ"


     พี่เหมี่ยว : กิจกรรมที่ปู่หยองชอบสุด ๆ คืออะไรคะ
     คุณเหมียว : เที่ยวฮะ ปู่หยองชอบเที่ยว แต่ต้องไปกับป๊าด้วยนะฮะ ทุกวันนี้แค่ได้ไปเที่ยวสนามหญ้าในสโมสรหมู่บ้านก็ดีใจมากแล้ว แล้วก็นอน  



     พี่เหมี่ยว : เวลาเห็นเรื่องราวตามโซเชียลที่น้องหมาสูงอายุหรือน้องหมาป่วยถูกนำมาปล่อยทิ้ง หรือเลี้ยงอย่างทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ รู้สึกยังไงกับเรื่องพวกนี้นะคะ อยากจะฝากอะไรถึงคนที่ทำแบบนั้น
     คุณเหมียว : สำหรับบ้านเรา “น้องหมา” ไม่ได้เป็นแค่สัตว์เลี้ยง แต่เป็นครอบครัว เราเลี้ยงเขาเหมือนน้องชาย เหมือนลูกชาย


     "สำหรับน้องหมา เราคือโลกทั้งใบของเขา เขารักและซื่อสัตย์กับเรา สร้างรอยยิ้มและความสุขให้เรา หากวันนึงเขาป่วยแล้วจะทิ้งเขาเพราะแค่ว่าค่ารักษาแพงและไม่มีเวลาดูแล อยากให้คุณหยุดคิดและตรองดูก่อนว่า ถ้าวันนึงคุณแก่และป่วยแล้วลูกหลานเอาคุณไปปล่อยไว้ข้างถนน คุณจะรู้สึกอย่างไร น้องหมาก็มีหัวใจ รับรู้ได้ แค่เขาพูดไม่ได้เท่านั้นเอง อย่าทำเขาเลยนะคะ มันไม่น่ารักเลยจริง ๆ "


     เห็นไหมคะว่าไม่ว่าน้องหมาจะแก่ หรือจะป่วยยังไงก็ตาม แต่ถ้าได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากเจ้าของ พวกเขาก็สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขไม่แพ้น้องหมาตัวไหนในโลกเลย ... สำหรับเพื่อน ๆ ที่อยากติดตามเรื่องราวของปู่หยองสามารถติดตามได้ที่ แฮชแทค #ปู่หยองหมาแก่ตาบอดแต่หัวใจหนุ๊มมมมมหนุ่ม เลยค่ะ

บทความโดย: Dogilike.com
http://www.dogilike.com/