"เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ" ... เธอพูดกับผมตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ผมยังจำคำคำนี้ได้นี้ และผมก็เชื่อว่ามันจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป ผมจะมีความสุุข ผมจะไม่เหงา ผมจะมีที่ตักอุ่นๆ ให้ซุกนอน ผมจะมีครอบครัวที่อบอุ่น ... จนกระทั่งวันนึง ... 

 

    ... ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมมันแปลกไปจากเดิม ผมปวดท้องมากๆ ไม่อยากกินอาหาร ถึงแม้เธอจะเอาขนมของโปรดมาให้แต่ผมก็ไม่อยากกิน ผมเหนื่อย และรู้สึกไม่มีแรง ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น จนบางครั้งผมรู้สึกทรมานมากๆ ผมก็เลยร้องส่งเสียงดังๆ  ... เธอคงจะรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับผม ดูเธอกังวล และเป็นห่วงผมอยู่มากเหมือนกัน 

 

     "เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปหาหมอกันนะ จะได้หายยังไงล่ะ" 

 

     "หาหมอ" ผมไม่ค่อยชอบคนที่เธอเรียกว่าหมอเท่าไหร่นัก เขาชอบทำอะไรแปลกๆ กับตัวผม บางครั้งผมก็รู้สึกเจ็บมาก ทุกครั้งที่เธอบอกว่าจะพาผมไปหาหมอ ผมจะแอบอยู่ใต้เก้าอี้  ไม่ยอมให้เธอพาผมไปง่ายๆ ... แต่สำหรับครั้งนี้ผมคงต้องยอมแต่โดยดี เพราะผมไม่มีแรงจะต่อต้านจริงๆ ผมเหนื่อยเหลือเกิน

 

     ในห้องแคบๆ สีขาวสะอาด อากาศเย็นเฉียบ อบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์และน้ำยาฆ่าเชื้อ ชายสวมแว่นใส่ชุดสีขาวกำลังทำอะไรบางอย่างกับตัวผม

 

     ใช่ เขาคนนั้นคือ 'หมอ' ... เขาใช้เข็มแหลมๆ แทงมาที่ตัวผมหลายครั้ง ผมเจ็บ ผมดิ้น ผมพยายามร้องให้เธอช่วย แต่เธอก็ทำเพียงแค่การเอามือลูบหัวผมเบาๆ แล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็หายแล้ว" ... ผมเชื่อเธอครับ ไม่เป็นไร ... เดี๋ยวก็คงหาย ...

 

    ผมนอนอยู่บนเตียงเย็นๆ ดูเธอกับหมอคุยกัน ... ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่นาน ผมไม่รู้หรอกครับว่าหมอบอกอะไรกับเธอ แต่ผมสังเกตว่าหน้าตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอถามหมอว่า "รักษาได้ไหมคะ ต้องทำยังไงบ้าง" หมอได้เพียงแต่ตอบเธอว่า "มะเร็งเป็นโรคที่ต้องใช้ค่าใช้จ่ายในการรักษาสูง และต้องการดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ที่สำคัญคุณควรจะทำใจเผื่อเอาไว้ด้วย เขาอาจจะอยู่กับคุณได้อีกไม่นาน" ... หมอเดินออกไปจากห้องแล้ว ผมเห็นเธอร้องไห้

 

     "มะเร็ง" ... ผมไม่รู้หรอกครับว่ามะเร็งคืออะไร แต่ที่ผมรู้ก็คือ ผมคงจะอยู่กับเธอได้อีกไม่นาน ... หมอบอกอย่างนั้น

 

 

     เธอพาผมกลับมาบ้าน ... หลังจากวันนั้นเธอดูเครียดและไม่ยิ้มแย้มสดชื่นเหมือนเมื่อก่อน แววตาเธอดูสับสน ผมรับรู้ความรู้สึกของเธอได้อย่างดี มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ผมวิตกกังวล หวาดกลัว ... ผมกลัวว่าเธอจะทิ้งผม และผมจะไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไป

 

     ผมกลัวว่าเธอจะทิ้งผมไปจริงๆ นะครับ บางครั้งผมพยายามร้องเรียกเธออยากให้เธอมาอยู่ใกล้ๆ ผมเหมือนเมื่อก่อน บางวันผมร้องเรียกเธอทั้งคืน แต่เธอก็ไม่มาหาผม ... จริงๆ แล้วผมไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากให้เธออยู่ข้างๆ ลูบผมเบาๆ บอกว่ารักผม แล้วก็จะไม่ทิ้งผมไปไหน 

 
     ผมเรียกร้องความสนใจจากเธอด้วยวิธีนี้อยู่บ่อยครั้ง จนวันนึง ... เธอคงหมดความอดทนกับผม "เงียบเดี๋ยวนี้นะ!!!" เธอตวาดใส่ผม จากนั้นมาเธอก็เย็นชา และห่างเหินจากผมมากขึ้น 

 

     และแล้ววันที่ผมกลัวที่สุดก็มาถึง ... เธอพาผมกลับมาหาหมออีกครั้ง ... 

 

     “ช่วยทำให้เขานอนหลับไปเลยได้รึเปล่าคะ ชั้นสงสารเขา”

 

      คำนั้นก้องอยู่ในหัวผม แม้ผมอาจไม่แน่ใจความหมายของคำนั้นเท่าไหร่นัก แต่ผมสัมผัสได้จากแววตาของเธอที่มองมาที่ผม เธอกำลังรู้สึกสับสนและเสียใจอย่างที่สุด เธออาจจะกำลังรู้สึกผิดแต่ก็เลือกที่จะให้ผมหลับอย่างสบาย เพื่อที่จะได้พ้นจากความทรมานทางร่างกายที่ผมเผชิญอยู่ 

 

     ... แล้วหัวใจของผมล่ะครับ เคยมีใครถามผมหรือเปล่าว่า ผมอยากหลับไปตลอดกาลไหม....

 

     แน่นอนครับไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ผมต้องการไปมากกว่าการได้อยู่กับเธอต่อไป ถ้าหากผมพูดได้ ผมจะตะโกนออกดังๆ ว่า "ผมยังไม่อยากตาย" ... เธอคงจะลืมวันแรกที่เราเจอกัน วันที่เธอบอกว่าผมว่า เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เธอคงไม่รู้หรอกว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้อยู่กับเธอ ตลอดเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน ทุกวันที่ผมหายใจมันมีแต่ความทรงจำดีๆ ผมยังจำความรู้สึกเวลาที่ผมนอนซุกตัวอยู่บนตักอุ่นๆ ได้ดี ผมชอบเวลาที่เธอพาผมไปเที่ยว ไปวิ่งเล่นในสวน และเวลาที่เธอกลับมาจากข้างนอก เธอมักจะกอดผมแน่นๆ แล้วถามผมว่าผมเป็นเด็กดีไหม 

 

     ตอนนี้ผมอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า ไม่ว่าจะเป็น เมื่อวาน วันนี้ หรือพรุ่งนี้ ผมจะเป็นเด็กดีของเธอตลอดไป ผมสัญญาว่าผมจะไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่สร้างความลำบากใจให้เธอ ถ้าผมมีสิทธิ์เลือกได้ ผมขอแค่เพียงให้ผมได้อยู่กับเธอไปจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตผม ... แค่นั้นก็พอ

 

 

     มาถึงตอนนี้ผมก็ทำได้เพียงนอนรอคำตอบของเจ้าของอยู่บนเตียงเย็นเฉียบในห้องสีขาว เธอนิ่งคิดอย่างเงียบงันอยู่ในความคิดหลังจากที่หมอพยามยามปลอบเธอ และให้เธอกลับไปคิดใหม่เรื่องที่เธอต้องการฉีดยาให้ผมหลับ ผมรออยู่นานจนในที่สุดเธอก็บอกหมอไปว่าจะเลื่อนการตัดสินใจไปก่อน ผมดีใจแทบตายที่เธอพูดคำนั้นออกมา มันทำให้ผมได้อยู่กับเธอนานขึ้น ซึ่งผมก็ได้แต่ภาวนาขอให้เธอเลื่อนการตัดสินใจให้นานออกไป ออกไป ออกไป จนวันหนึ่งเธออาจจะเปลี่ยนใจ แล้วรับผมเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ... มันเป็นเพียงความหวังเล็กๆ ของผมที่ไม่ได้หมายถึงการต่ออายุ แต่เป็นการต่อความรักให้กับคนที่ผมต้องการใช้ชีวิตอยู่ร่วมด้วย ผมยังอยากอยู่เคียงข้างเธอเวลาเธอเศร้าและเหงา เพื่อแบ่งเบาทุกข์ทั้งหมดที่เธอมี ... คุณว่า ผมหวังมากไปหรือเปล่าครับ..

 

บทความโดย : Dogilike.com