ปัญหาสุนัขจรจัดยังเป็นปัญหาสังคมเรื้อรังของประเทศไทย ที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคกี่สมัยก็ยังคงไม่สามารถแก้ไขได้ ประเทศเรามีสุนัขจรจัดนับล้านตัวกระจายอยู่ในพื้นที่ต่าง ๆ ของประเทศ ไม่ว่าจะเป็นวัด โรงเรียน สถานที่ราชการ สวนสาธารณะ และข้างถนน สุนัขจรจัดเหล่านี้แท้จริงก็เคยเป็นสุนัขที่มีเจ้าของมาก่อน บ้างถูกทิ้ง บ้างพลัดหลงกับเจ้าของ และบ้างก็ถูกเลี้ยงแบบปล่อยปะละเลย จนกลายเป็นหมาชุมชนไป สุนัขบางตัวเกิดมาจากหมาข้างถนน ซึ่งอาจจะไปผสมพันธุ์กับสุนัขบ้าน แต่ก็ไม่มีใครยอมรับเป็นเจ้าของ เมื่อเกิดข้างถนน ก็เลยต้องใช้ชีวิตข้างถนนต่อไปไปโดยปริยาย

 

     ซึ่งผลกระทบเชิงลบของสุนัขจรจัดนั้น มีผลต่อมนุษย์และสิ่งแวดล้อมในสังคม ไม่ว่าจะเป็นเสียงเห่าหอน มูลสัตว์ อุบัติเหตุ และโรคติดต่อจากสัตว์สู่คน ถามกลับว่าปัญหาเหล่านี้เกิดจากใคร ก็ตอบได้เลยอย่างไม่ต้องสงสัยว่า "มนุษย์" นี่แหละครับ ที่เลี้ยงสัตว์อย่างไม่รับผิดชอบและผลักภาระออกไปให้กับสังคม ต่อไปนีี้เป็นสาเหตุที่ว่า ทำไมคนถึงตัดสินใจทิ้งสุนัข

 

 

 

     ปัญหานี้เกิดจากการที่ผู้เลี้ยงคิดว่า การเลี้ยงสุนัขต่อไปนั้นอาจกระทบต่อชีวิตความเป็นอยู่ของตัวผู้เลี้ยงเอง หรือกระทบกับชีวิตของสมาชิกภายในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นมีสมาชิกในครอบครัวเป็นโรคภูมิแพ้ หรือไม่สามารถอยู่ร่วมกับสัตว์ได้อีกต่อไป เช่น พ่อแม่ไม่ให้เลี้ยง เลิกกันกับแฟน คอนโดไม่ให้เลี้ยง  ที่อยู่ที่จะย้ายไปไม่เหมาะที่จะเลี้ยงสัตว์ ไม่สามารถนำสัตว์ไปอยู่ได้เนื่องจากติดปัญหาในเรื่องกฎระเบียบ  สัตว์เหล่านี้ถ้าโชคดีก็อาจลงเอยด้วยการหาบ้านใหม่ให้ แต่ถ้าหาบ้านให้ไม่ได้และสถานการณ์บีบบังคับ ก็อาจต้องลงเอยที่ด้วยการทิ้งที่วัดหรือข้างถนนไปตามระเบียบ

 

 

 

     ปัญหานี้นับว่าเป็นปัญหาหลักเลยก็ว่าได้ ที่คนตัดสินใจทิ้งสุนัข โดยเฉพาะสุนัขที่มีพฤติกรรมก้าวร้าว ไล่กัดสมาชิกภายในบ้าน เข้ากับสมาชิกในบ้านไม่ได้เลย มีนิสัยไม่น่ารักและรุนรานคนอื่น ๆ บางตัวถึงไม่ได้มีพฤติกรรมดุร้าย แต่มีนิสัยชอบเห่าหอนเสียงดังตลอดเวลา เป็นที่รำคาญของคนในบ้านและเพื่อนบ้าน หรือบ้างบ้านอาจมีผู้ป่วยมาอาศัยอยู่ด้วย ทำให้ไปรบกวนการพักผ่อน สุนัขบ้างตัวมีปัญหาการขับถ่ายไม่เป็นที่ แต่เจ้าของก็รับมือไม่ได้ ซึ่งปัญหาพฤติกรรมของสุนัขเหล่านี้ ถ้ามองให้ลึกแล้วเกิดจากการเลี้ยงดูของผู้เลี้ยงเอง ที่ขาดความใส่ใจในการฝึกฝนพฤติกรรมที่ถูกต้องให้สุนัขได้เรียนรู้ ปล่อยเรื้อรังจนกลายเป็นปัญหา และท้ายที่สุดก็อยู่ร่วมกันไม่ได้ในที่สุด

 

 

 

     สุนัขบางตัวป่วยเป็นโรคเรื้อรังที่ต้องได้รับการดูแลรักษาที่ยาวนาน หรือสุนัขบางตัวเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้ ไม่ว่าจะเป็นโรคมะเร็ง หรือโรคที่ทำให้สัตว์นั้นพิการไม่สามาถช่วยเหลือตัวเองได้ บางตัวควบคุมการขับถ่ายไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ หรือเป็นโรคใด ๆ ก็ตามที่อาจทำให้สุนัขตัวนั้นไม่น่ารักอีกต่อไป บางคนรับไม่ได้ที่สุนัขตัวเองต้องมาป่วย ซึ่งการป่วยของสุนัขนั้นยอมต้องมีค่าใช้จ่ายที่ต้องใช้ในการรักษาตามมา เมื่อมีจำนวนมากเข้าและกระทบกับรายได้ของเจ้าของ ดูแล้วว่าไม่คุ้มค่ากับการที่จะต้องเลี้ยงดูต่อไป หรือไม่ก็อาจไม่มีเวลามากพอในการมาดูแลสัตว์ป่วยเนื่องจากต้องทำมาหากิน นั่นก็เป็นสาเหตุที่เจ้าของตัดสินใจทิ้งสัตว์ สุนัขบางตัวถูกทิ้งในโรงพยาบาลสัตว์ที่เจ้าของพามารักษา  ร้ายกว่านั้นคือไม่รักษาต่อแล้วปล่อยให้สุนัขค่อย ๆ ตายลงไปอย่างทรมาน

 

 

     แม้ปัจจุบันเราจะมี พ.ร.บ.ป้องกันการทารรุณกรรมและการจัดสวัสดิภาพสัตว์ พ.ศ. 2557 แล้ว ที่ระบุไว้ชัดเจนว่า "ห้ามมิให้เจ้าของสัตว์ปล่อย ละทิ้ง หรือกระทำการใด ๆ ให้สัตว์พ้นจากการดูแลของตนโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร" แต่นี่ก็ผ่านมา 3-4 ปีแล้ว เราก็ยังพบเห็นคนที่ท้าทายกฎหมายและไม่ปฏิบัติตามกันอยู่ ซึ่งคนอาจจะไม่เกรงกลัว เนื่องจากมีบทลงโทษที่น้อยและการบังคับใช้ยังไม่เข้มข้น จึงไม่เกิดการเข็ดหลาบ และมักจะฝ่าฝืนทุกครั้งถ้ามีโอกาส ซึ่งเราจะโทษตัวกฎหมายเพียงอย่างเดียวก็คงไม่ได้ เพราะเป็นเพียงปลายเหตุเท่านั้น ทำอย่างไรจึงจะให้ทุกคนตระหนักและมีจิตสำนึกได้ว่า "การทิ้งสุนัขนั้น ไม่ได้ทำร้ายแค่เพียงตัวสุนัขเท่านั้น ยังทำลายสังคมด้วย" อยากฝากไว้ให้คิด ...ก่อนจากกันไปชมคลิปเหล่าสุนัขที่ถูกทิ้ง ไปดูกันครับว่า สุนัขเหล่านั้นเขาจะรู้สึกอย่างไร