บ่อยครั้งที่เราได้พบเห็นข่าวเกี่ยวกับปัญหาสุนัขขอทานในสื่อต่างๆ  ทั้งหน้าหนังสือพิมพ์ โทรทัศน์ หรือแม้กระทั่งสังคมออนไลน์ ที่ต่างก็พากันหยิบยกประเด็นสุนัขขอทานที่มีให้เห็นกันอย่างเกลื่อนตาในสังคมปัจจุบันขึ้นมานำเสนอ  ถามถึงปัญหา และการแก้ไขกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง ... แต่ทำไมปัญหาเหล่านี้ถึงยังไม่หมดไปจากสังคมไทยเสียที?
 

     สมัยก่อนคนขอทานมักจะนั่งขอทานกันแบบเดี่ยวๆ พร้อมกับขันหนึ่งใบ แต่เดี๋ยวนี้ก็ได้มีการพัฒนาหอบลูกเด็กเล็กแดงมานั่งขอทาน มีป้ายแขวนไว้ว่า “ขอเงินค่านมลูก” ขณะเดียวกันก็ได้มีการขอทานรูปแบบที่แปลกออกไปคือการนำลูกสุนัขหน้าตาน่ารักมาจัดท่านั่งขอทาน ติดป้าย “ขอเงินผมกินข้าว” เพื่อเรียกเงินจากประเป๋าผู้ใจบุญไม่ต่างจากลูกคนแม้แต่น้อย

     การนำเสนอเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่อง สุนัขขอทาน ทำให้เกิดกระแสวิพากษ์วิจารณ์ของคนในสังคม และเป็นประเด็นร้อนที่ถกเถียงกันอย่างดุเดือดในสังคมออนไลน์กันอยู่บ่อยครั้งว่า การให้เงินแก่สุนัขขอทานนั้นได้บุญหรือได้บาปกันแน่? และสมควรแล้วหรือที่จะสนับสนุนขอทานที่ใช้สัตว์เป็นเครื่องมือในการหากิน?

     ปัญหาสุนัขขอทานทำให้เกิดความคิดเห็นที่แตกต่างกัน บ้างก็สงสารและพร้อมที่จะบริจาคเงินให้ แต่บางความคิดเห็นก็บอกว่าไม่ควรสนับสนุนเพราะนั่นเป็นเหมือนการส่งเสริมให้เจ้าของสุนัข (ซึ่งเป็นเจ้าของจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้) ทำอาชีพนี้ต่อไป ซ้ำยังทำลายภาพลักษณ์ของประเทศไทยในสายตาชาติอื่นๆ  มีหลายคนถึงขั้นเข้าไปด่าทอเจ้าของสุนัขที่นำสุนัขมาเร่ขอทานว่าเป็นการทรมานสัตว์ และไม่รู้จักทำมาหากินกันเลยทีเดียว!
 

        เมื่อลองมองย้อนกลับไป ... ปัญหาสุนัขขอทานนั้นสามารถเชื่อมโยงไปถึงปัญหาเศรษฐกิจ ความยากจน และความเป็นอยู่ของประชาชนได้เป็นอย่างดี  โดยเหตุการณ์ในลักษณะเดียวกันนี้เคยเกิดขึ้นที่ประเทศฟิลิปปินส์เมื่อปี 2010 ที่ประชากรร้อยละ 42 ของประเทศประสบปัญหายากจนเข้าขั้นวิกฤต ถึงขั้นอดอยากไม่มีอาหารกิน บางรายจึงใช้ทางออกสุดท้ายนั่นก็คือ นำสุนัขของตัวเองมาใส่หมวก ใส่แว่น นั่งขอทานเพื่อขอเศษเงินไปประทังชีวิตทั้งคนทั้งสุนัข

     แล้วเพื่อนๆ เคยสงสัยไหมคะ ว่าปัญหาสุนัขขอทานเหล่านี้ขึ้นเกิดจากอะไร? ... หรือจริงๆ แล้วต้นตอของปัญหาสุนัขขอทานนั้นเกิดจากฝีมือของมนุษย์อย่างเราที่ขาดความรับผิดชอบ เลี้ยงสุนัขเป็นแฟชั่นตามคนอื่นๆ พอเบื่อก็ปล่อยทิ้ง "น้องหมาที่เคยรัก" ของตัวเองจนกลายเป็นสุนัขจรจัด ส่งผลให้สุนัขขยายพันธุ์ออกลูกออกหลานหรือเปล่า?

     ตามรายงานข้อมูลของสำนักงานสถิติแห่งชาติปี 2553 พบว่า กรุงเทพมหานครฯ มีจำนวนประชากรสุนัขจรจัดอยู่ประมาณ 100,000 ตัว และมีแนวโน้มว่าจะมีจำนวนประชากรสุนัขเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่องถ้าไม่มีการบริหารจัดการที่ดี
 

    และด้วยจำนวนประชากรสุนัขจรจัดที่มีเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกปีนี้เอง จึงได้กลายเป็นช่องทางทำมาหากินสำหรับขอทานที่สรรหาวิธีแปลกใหม่ ซึ่งกลุ่มขอทานบางกลุ่มได้ใช้สุนัขเป็นเครื่องมือหากิน โดยใช้ความน่ารัก ความพิการ ความน่าสงสารเพื่อเรียกเงินจากกระเป๋าจากคนใจบุญที่รักสุนัข

    สถานที่ที่พบเห็นสุนัขขอทานบ่อยๆ ก็คงหนีไม่พ้นแหล่งช็อปปิ้ง เขตธุรกิจ ที่ชาวต่างชาติอยู่เยอะๆ ตลาดนัด หรือกระทั่งตอนนี้ที่ลุกลามไปถึงบริเวณทางขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอส ที่ล่าสุดมีกรณีของหญิงวัยกลางคนนำลูกสุนัขอายุไม่เกินสองเดือน ท่าทางเหนื่อยอ่อน 2 ตัวไปผูกไว้ที่ทางขึ้นรถไฟฟ้าสถานีราชเทวี พร้อมกับวางกระป๋อง 1 ใบ ซึ่งสร้างความสลดหดหู่ใจแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก

    บางสถานที่จะพบกับคนขอทานหน้าเดิมที่หอบหิ้วลูกสุนัขใส่ตระกร้า และไม่ว่าจะเจอกี่ครั้ง หรือไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนก็ยังเดินหอบหอบลูกสุนัขตัวเล็กๆ เร่ขอเศษเงิน จึงเกิดคำถามขึ้นมาในใจแก่ผู้พบเห็นว่า ลูกสุนัขไม่โตเลยหรือ? หรือว่าจริงๆ แล้วคนขอทานเหล่านี้เพาะพันธุ์สุนัขจรจัดขึ้นมาให้พวกมันกำเนิดลูก แล้วจับลูกสุนัขหน้าตาน่าเอ็นดูมาเรียกความสงสารกันแน่!

     หลากหลายหน่วยงานไม่ได้นิ่งนอนใจกับปัญหาสุนัขขอทานที่เกิดขึ้น อาทิเช่น โครงการเลี้ยงไม่ไหวให้ กทม.เลี้ยง ก็เป็นหนึ่งในโครงการของกลุ่มควบคุมและพักพิงสุนัข ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อลดจำนวนสุนัขจรจัดในพื้นที่กรุงเทพมหานคร โดยเพิ่มทางเลือกให้กับเจ้าของสุนัขที่ไม่สามารถดูแลสุนัขของตนได้ต่อไป นำสุนัขมามอบให้กรุงเทพมหานคร หรือแจ้งให้เจ้าหน้าที่เดินทางไปรับสุนัขตัวดังกล่าวมาดูแลได้ แทนที่จะนำสุนัขไปปล่อยทิ้งตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งเป็นต้นเหตุของการแพร่พันธุ์เพิ่มจำนวนสุนัขจรจัดมากขึ้น และเพื่อลดต้นเหตุการเกิดปัญหาสุนัขขอทาน

     โดยจะฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ควบคุมจำนวนสุนัขด้วยวิธีการผ่าตัดทำหมัน ฟื้นฟูสุขภาพและฝึกฝนพฤติกรรมหลักสูตรเชื่อฟังคำสั่งเบื้องต้น และเชิญชวนผู้ที่สนใจมาขอรับอุปการะสุนัขที่ผ่านการฝึกฝนแล้วต่อไป
 

     ปัญหาทั้งหมดนี้เราคงต้องช่วยกันหาคำตอบกันต่อไปว่าสาเหตุที่แท้จริงเกิดขึ้นจากอะไร? ทำไมถึงยังแก้ไขปัญหาสุนัขขอทานให้หมดไปไม่ได้เสียที? หรือว่าแท้จริงแล้วเรายังแก้ไขไม่ตรงจุด?

     และเมื่อเราพบสาเหตุที่แท้จริงของปัญหาแล้ว เราควรต้องช่วยกันเร่งแก้ไขให้เร็วที่สุด ไม่ใช่ประโยชน์เพื่อใครคนใดคนหนึ่ง แต่เพื่อประโยนช์ส่วนรวม และเพื่อปลดปล่อยสุนัขขอทานให้เป็นอิสระ ไม่ต้องนั่งคาบแก้ว คาบกระป๋อง ที่มนุษย์เป็นผู้ยัดเยียดความเป็นขอทาน และความทุกข์ทรมานให้กับ "เพื่อนที่ดีที่สุดของมนุษย์"


 

บทความโดย Dogilike.com

ข้อมูลอ้างอิงบางส่วน :
http://www.pantip.com/cafe/woman/topic/Q12418689/Q12418689.html
http://www.thaispca.org/v2/display/l2.php?item=15&id=289

ภาพประกอบ :
http://orestischaralambous.deviantart.com/art/friend-in-need-81512336?q=boost%3Apopular%20beggar%20dog&qo=4
http://miguelrosa.deviantart.com/art/I-need-you-39088942?q=boost%3Apopular%20beggar%20dog&qo=183
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=noktour&group=12
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nn-bb&month=01-2009&date=13&group=132&gblog=76
http://tasha.exteen.com/20050422/let-s-smile
http://www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TURObWIzSXpNVEV4TVRBMU13PT0=