ย้อนไปในราวปีทศวรรษที่ 1980 นักเพาะพันธุ์สุนัขชื่อ Wally Conron ได้นำสุนัขสองพันธุ์มาผสมกันจนออกมาเป็นสุนัขพันธุ์ใหม่ที่ได้รับความนิยมออกไปทั่วโลก สุนัขพันธุ์ลาบราดูเดิ้ล (Labradoodle) เกิดจากแนวคิดของคนที่ต้องการสุนัขไว้ใช้งาน มีประโยชน์ในเรื่องของการนำทาง แต่ก็ไม่ต้องการสุนัขที่ผลัดขนบ่อยๆ เพื่อลดปัญหาการก่อโรคภูมิแพ้ โดยเฉพาะเรื่องการแพ้ขนสุนัข จึงมีการใช้สุนัขพันธุ์พุดเดิ้ล ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องการผลัดขนน้อย มาผสมพันธุ์กับสุนัขพันธุ์ลาบราดอร์

     ล่าสุดทีมวิจัยจากนานาชาติได้ข้อสรุปผลการศึกษาทางชีวโมเลกุลของสุนัขพันธุ์ออสเตรเลียนลาบราดูเดิ้ล พบว่ามีความเป็นพุดเดิ้ลมากกว่า ไม่ได้เป็น 50 ต่อ 50 ตามที่คาดการณ์ไว้ แต่ต้องกล่าวก่อนว่า ลาบราดูเดิ้ลของออสเตรเลียนั้น เป็นสุนัขสายพันธุ์รุ่นใหม่ยังไม่ใช่สายพันธุ์อย่างเป็นทางการ
 

ทีมนักวิจัยค้นพบอะไร?

     ลูกหลานของสุนัขที่มีการผสมข้ามพันธุ์ระหว่างลาบราดอร์กับพุดเดิ้ล มักจะมีส่วนแบ่งที่เท่ากันของสารพันธุกรรมจากแต่ละสายพันธุ์ โดยแต่ละคู่โครโมโซมของลูกสุนัขแต่ละตัวจะมีโครโมโซมของลาบาดอร์ 1 โครโมโซมและโครโมโซมของพุดเดิ้ล 1 โครโมโซม น่าแปลกใจที่ลูกสุนัขของสายพันธุ์ลาบราดูเดิ้ลของออสเตรเลียมีสัดส่วนที่หลากหลายกว่าบรรพบุรุษลาบราดอร์และพุดเดิ้ล ซึ่งมีแนวโน้มเป็นพุดเดิ้ลมากกว่า

     นักวิจัยอธิบายว่าเมื่อลาบราดูเดิ้ลรุ่นแรกได้รับการผสมด้วยกัน  ลูกหลานที่เกิดขึ้นจะมีผลงานทางพันธุกรรมจากปู่ย่าตายายของลาบราดอร์หรือพุดเดิ้ล ลูกสุนัขที่เกิดมาสามารถมี DNA ของพันธุ์ลาบาดอร์ 100% DNA ของพันธุ์พุดเดิ้ล 50% หรือ DNA ของพันธุ์พุดเดิ้ล 100% ก็ได้
 

     โดยจุดประสงค์แต่เริ่มต้นของการเพาะพันธุ์สุนัขพันธุ์ลาบราดูเดิ้ลของออสเตรเลีย เพื่อที่จะให้มีคุณสมบัติก่อภูมิแพ้ที่ต่ำ จึงมีความต้องการสัดส่วนของสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลที่สูงกว่า คาดว่าจะเกิดในรุ่นหลังจากที่มีการคัดเลือกขนให้เหมือนกับพุดเดิ้ลนั่นเองอย่างไรก็ดี ยังไม่มีงานวิจัยยืนยันว่า สุนัขพันธุ์ลาบราดูเดิ้ลที่มีขนเหมือนพุดเดิ้ล ซึ่งได้รับการยกย่องว่า มีสารก่อภูมิแพ้ต่่ำนั้น จะฃดการก่อภูมิแพ้จริงตามที่อ้าง จึงต้องมีการศึกษาเพิ่มเติมต่อไป

     ปัจจุบันลาบราดูเดิ้ลของออสเตรเลียยังไม่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการว่า เป็นสายพันธุ์มาตรฐานของโลก  สมาคมลาบราดูเดิ้ลออสเตรเลีย ได้ถูกก่อตั้งขึ้นมีการรับรองไปแล้ว 32 ราย ซึ่งมีแนวโน้มที่จะผลิตลูกสุนัขได้ราว 150-300 ตัวต่อปี แต่ก็เช่นเดียวกับประชากรสัตว์ส่วนใหญ่ ที่เมื่อมีการผสมพันธุ์ใกล้ชิดกัน โอกาสที่จะเกิดความหลากหลายทางพันธุกรรมที่มีคุณภาพก็จะสูญหายไป ทำให้เกิดโรคทางพันธุกรรมส่งต่อมาสู่รุ่นลูกหลานได้มากขึ้น ซึ่งปัญหาที่พบได้บ่อยในสุนัขพันธุ์นี้ก็คือ ความผิดปกติของจอประสาทตาและความผิดปกติของกระดูกสันหลัง ทำให้สุนัขตาบอดและเป็นอัมพาตได้
 

     การศึกษาทางพันธุกรรมนี้ทำให้เราเข้าใจสุนัขพันธุ์ใหม่พันธุ์นี้มากขึ้น ความร่วมมือกันระหว่างประเทศในการให้ข้อมูลสำหรับพ่อพันธุ์และแม่พันธุ์ จะช่วยในการปรับปรุงคุณภาพชีวิตและลดปัญหาสุขภาพทางพันธุกรรมที่จะเกิดขึ้นได้ในอนาคตได้
 

บทความโดย: Dogilike.com
http://www.dogilike.com/

ข้อมูลบางส่วนและภาพประกอบ :